طراحی محله مسکونی با رویکرد توسعه پایدار در حاشیه شهر کرمان

میزان موفقیت فضاهای شهری را شاید در یک مرحله به میزان استفاده از آن فضا و حضور انسان درآن فضا دانست، در واقع معماری و شهرسازی باید درصدد افزایش تعاملات اجتماعی و همبستگی انسان ها باشند، نه افتراق و جدایی آن ها. در این تحقیق همبستگی معنی داری میان الگوها و معیارهای توصیه شده در نظریه های جدید مسکن و الگوها و معیارهای حاصل از مطالعه مسکن سنتی در کرمان وجود دارد. به عنوان مسئله اصلی تحقیق، سعی می کنیم به دنبال راه حل مناسب برای این مسئله باشیم. برای این کار راه حل پیشنهادی، کمک گرفتن از الگوهای واحدهای همسایگی و در نهایت دست یابی به یک سری اصول و ضوابط که منجر به شکل گیری واحدهای همسایگی می شود می باشد که با کمک گرفتن از آن ها بتوانیم سطح تعاملات اجتماعی را در مجتمع های مسکونی ارتقاء دهیم. در کل، این روند با بررسی انسان و شناخت او، و میزان و تنوع تعاملات او بررسی می شود و پس از این مرحله با شناخت و آشنایی با واحدهای همسایگی، با یک بررسی تاریخی از گذشته تا آینده دنبال خواهد شد و در نهایت با ارائه یک تعریف از واحد همسایگی که مبنای کار ما قرار می گیرد به استخراج اصول و مفاهیمی می پردازیم که باعث تقویت روابط همسایگی می شود و مبنای پروژه عملی ما قرار می گیرد. در نهایت با ارائه یک طرح بر اساس مطالعات صورت گرفته، نوع جدیدی از واحدهای همسایگی را تعریف می کنیم. در مطالعات موردی نیز سعی شده است که از الگوهای محلی و بومی منطقه استفاده شود، چراکه از لحاظ ویژگی های فرهنگی و اقلیمی و اجتماعی و...با منطقه انطباق پذیری دارد.